Het was in de vroege ochtend van 31 oktober 2020. Ik ging met mijn herdershond zijn dagelijkse rondje door het bos en langs het dorp fietsen. Geen betere manier om de dag te beginnen! Ik stak de provinciale autoweg over en sloeg rechtsaf het fietspad op richting het dorp. Het fietspad loopt naast de weg en wordt daarbij gescheiden door een groenstrook. Aan de andere kant ligt naast de sloot een boerenerf met dichte bosachtige begroeiing.
Ik hoorde zaaggeluiden bij de boerderij vandaan komen. Er was echter niets bijzonders te zien. Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Voor mij op het pad liep een mevrouw te wandelen. Daar weer achter reed een klein heftruckwagentje. Het tufte langzaam richting het dorp. Naast de heftruck liep een man die gezellig met de bestuurder aan de praat was. Omdat ik niet tot aan het dorp achter dit wagentje wilde blijven hangen, besloot ik het via de groenstrook rechts in te halen.
Op het moment dat ik weer op het fietspad fietste, gebeurde het: ik hoorde opeens een soort gebrul van mannen, een enorm gekraak en uit het niets zag ik een enorme boomstam – ontdaan van alle zijtakken - op mij afkomen. Ik probeerde in die fractie van een seconde nog weg te komen. Maar het volgende moment werd ik geraakt door de dikke knoesten die vlak bij de stam zaten.
De klap was oorverdovend en intens. Ik dacht dat mijn hoofd uit elkaar barstte van de pijn. Mijn hond begon keihard te gillen en te piepen van de pijn. Ik schrok enorm en dacht in paniek: “Hij gaat dood!!! Mijn hond gaat dood!!!” Ik besefte dat hij ook flink geraakt moest zijn. Ik ben niet buiten bewustzijn geraakt, maar viel keihard op het gras, helemaal in shock en totaal van de kaart. Ik besefte niet dat ik een enorm gat in mijn hoofd had. Ik maakte mij alleen maar druk over mijn hond.
De mevrouw die voor mij liep te wandelen heeft het ongeluk zien gebeuren. Ze keek om toen ze het lawaai en het gekraak hoorde. Zij ontfermde zich over mijn hond. De mannen van het heftruckwagentje belden 112. Ik besefte toen pas dat zij bij de zagers hoorden die op het erf bezig waren met die boom. Want de wandelaar begon de mannen uit te foeteren en ze was laaiend overstuur hoe zij die boom zonder enige waarschuwing of wegversperring op het fietspad om hadden laten vallen. De boom is later geschat op zo’n 300 kilogram…en hij was zo groot dat hij met zijn top bijna op de autoweg viel.
Ik hoorde de man tegen de alarmcentrale zeggen dat “er een tak van een boom op een mevrouw was gevallen.” Ik werd furieus en onderbrak hem en schreeuwde dat het gewicht van een hele boom op mij was gevallen. Verkeerde informatie geven terwijl ik inmiddels wel enigszins besefte dat ik ernstig gewond kon zijn… Het maakt mij nog boos! Gelukkig had ik een getuige en zij kon mijn verhaal bevestigen. Ik werd met loeiende sirene naar het ziekenhuis vervoerd, terwijl ondertussen de verkeersrecherche ter plaatse kwam.
Ik besef dat ik door het oog van een naald gekropen ben. Had ik mijn hoofd net even anders gehouden dan was ik vol onder het midden van de stam gekomen en was ik op slag dood geweest. Het is een groot wonder dat ik nog leef. Een tweede wonder is dat ik geen dwarslaesie heb en gelukkig al mijn ledematen kan bewegen. Ik ben intens dankbaar voor deze zegeningen! Het had zo anders kunnen zijn… Wat ik wel had? Een groot gat in mijn hoofd, overal kneuzingen en een hersenschudding. Ik mocht diezelfde middag terug naar huis nadat gebleken was dat er geen inwendige bloedingen waren.
Ook mijn hond heeft het overleefd. Wonder nummer drie. De dierenarts begreep er niets van. Mijn maatje zat onder de zware kneuzingen, maar zijn botten en vitale organen waren intact gebleven.
De reactie van de groep zagers? Een bos bloemen met een nietszeggend kaartje met de woorden ‘Sterkte ermee’. Later in die week een telefoontje aan mijn man waarin de opmerking kwam “dat het gelukkig allemaal wel meeviel.” Dat heeft de toon van het verdere verloop van het letselschadeproces wel gezet. De zagers hebben het proces opzettelijk vertraagd en gefrustreerd. Het zou bijvoorbeeld mijn eigen schuld zijn want “de zaaggeluiden hadden genoeg waarschuwing voor mij moeten zijn.”
Het is nu bijna een jaar geleden. Ik ben nog steeds ziek thuis. Mijn werk kan ik tot op heden niet doen. Ik heb PTSS-klachten en ben druk bezig om te verwerken wat mij is overkomen. Ook ben ik inmiddels gediagnosticeerd met het Post Commotioneel Syndroom, een hersenaandoening die op kan treden als gevolg van een hersenschudding. Ik heb flink hersenletsel opgelopen, wat alle aspecten van mijn leven beïnvloedt. Mijn zelfredzaamheid ben ik kwijt. Mijn sociale leven functioneert op een zeer laag pitje. Mijn energie is enorm laag. Simpele activiteiten zijn ingewikkeld en zo vermoeiend geworden. Ga ik onbedoeld over mijn grenzen, dan kom ik de dagen daarna van ellende nauwelijks door. Prikkels kan ik slecht verdragen. Ik zie continu dubbel, wat veel hoofdpijn geeft en me bij tijd en wijle misselijk en duizelig maakt. Ik slaap ontzettend slecht. Zomaar even een greep uit de lange lijst van beperkingen die horen bij PCS. Mijn leven lijkt in niets meer op het leven dat ik leidde.
Ik zal binnenkort met een nieuwe hoopgevende behandeling starten omdat mijn gezondheid alleen maar slechter wordt, ondanks al mijn inspanningen. Genezing kun je niet afdwingen. Er is geen enkele zekerheid in hoeverre deze nieuwe therapie daadwerkelijk gaat helpen, al ben ik zeker hoopvol gestemd. Alle verbeteringen zijn meer dan welkom! Hoe ziet mijn toekomst eruit? Wat is de blijvende schade? Alles is onzeker.
De rechter heeft inmiddels per post uitspraak gedaan. Alleen de man die de zaag hanteerde heeft een boete gekregen van € 200.- De groep zagers en de eigenaar van de boerderij zijn volledig buiten schot gebleven. De boete hebben ze vast gedeeld met elkaar. Met een biertje erbij op de goede afloop. Geen centje pijn….
Ingrid