Wat duurt het lang, waar blijft hij toch? Ik sta in de centrale hal van het Amstelstation. Om mij heen bewegen mensen zich van perron naar perron, lopen langs me de hal uit naar buiten en anderen passeren me naar binnen, een vlaag ijskoude wind met zich meenemend.
Waar blijft hij toch? Dit mantra blijf ik maar herhalen en iedere keer als er een auto stopt die in het donker op die van ons lijkt, of ik zie een man aankomen met eenzelfde jas als die van Pieter, gaat er een rilling van opluchting door me heen. Tevergeefs, het is Pieter nog altijd niet. We hebben om half zes afgesproken dat hij me hier zou ophalen. Het is bijna kwart over zes. Ik word steeds ongeruster. Buiten valt inmiddels de sneeuw gestaag uit de lucht; de wind blaast de vlokken tegen de ramen. Ik heb het koud, zo koud.
Uiteindelijk besluit ik naar huis te gaan, in de hoop dat Pieter daar gewoon is. Ik neem mezelf in de maling, maar ik moet wel, want anders word ik gek. Ons huis staat er donker en verlaten bij. Niemand thuis. Nog een klein stukje en ik kan op de oprit kijken. Niets. Geen auto. Hij is er niet. Wat is er in godsnaam gebeurd? Met trillende vingers steek ik de sleutel in het slot. Zodra de deur opengaat, roep ik tegen beter weten in: ‘Piep, ben je thuis?’ Een wild zwiepen van takken tegen de ramen is het antwoord. Ik heb me zelden zo radeloos gevoeld.
Ik bel het VU ziekenhuis. Nadat ik ben doorverbonden met de IC, wordt mijn vermoeden bevestigd. Pieter is aangereden bij het oversteken. Hij is er slecht aan toe en kan ieder moment overlijden. In paniek ren ik naar onze buren, die meteen met me in de auto springen en naar Amsterdam rijden.
Ik hol de gang in. Ergens halverwege sta ik plotseling stil en kijk naar links door de openstaande deur van een grote zaal. Daar, recht tegenover me, ligt mijn liefde. Het laken is tot zijn borst opgetrokken, zijn armen liggen er bovenop. In zijn mond en neus zitten slangen, uit zijn hoofd steken twee drains, die vocht en bloed afvoeren. Overal om hem heen klinken scherpe tonen, zijn borst gaat regelmatig op en neer. Te regelmatig. Hij wordt beademd. Als in trance loop ik richting het bed. Bij Pieter aangekomen, wordt het plotseling zwart voor mijn ogen. Ik zak achterover in elkaar en mijn buren vangen me op, planten me op een stoel. Als de mist is opgetrokken, leg ik voorzichtig mijn beide handen om Pieters wangen. ‘Piep’, fluister ik huilend, ‘wat doe je nou man? Ik schrik me kapot. Hoor je me?’
Er volgt een slopende week. De verpleging is enorm betrokken en geeft me veel vrijheden. Ik mag helpen Pieter verzorgen, wassen, zijn tanden poetsen, ik mag de hele dag in het ziekenhuis en bij Pieters bed zijn. Soms heeft hij pijn. Zodra we zijn kin aanraken, beweegt hij zijn onderkaak, die gebroken is. Regelmatig wordt er een pijnprikkeltest gedaan, om zijn reflexen te controleren. Pieter reageert niet goed. In plaats van zijn hand weg te trekken van de pijn, duwt hij hem er juist naartoe. ‘Dit zie je vaak bij dergelijk letsel’, zegt verpleegkundige Marleen. ‘Pieters hersenhelften zijn door de klap ten opzichte van elkaar verschoven. Dat heeft grote impact op het adequaat verwerken van prikkels.’ Ik denk erachteraan: En op het functioneren in de meest basale zin, want hij kan niet eens zelfstandig ademen.
Volgens ooggetuigen is Pieter drie keer opnieuw begonnen aan de oversteek naar de parkeerplaats. Doordat het donker was en sneeuwde, was het zicht erg slecht. Toen hij uiteindelijk overstak, bleef hij op de middenstreep wachten. Een taxi kwam met grote vaart de hoek om en reed erg dicht bij het midden, waar Pieter van schrok. Hij is achteruit gedeinsd en geschept door een auto, die vanaf zijn linkerkant met hoge snelheid het stoplicht naderde om het groene licht te halen. Daarbij is Pieter over de motorkap en het dak geslingerd en heeft meters verderop een smak op het asfalt gemaakt. Waarschijnlijk is het heel snel gegaan, waardoor hij zich niet of nauwelijks bewust geweest is van wat er gebeurde. Maar terwijl me deze feiten worden meegedeeld, zie ik de details voor me. Het is een horrorfilm.
Ik lig bij Pieter in bed, krul me tegen hem aan, sla mijn armen om hem heen, kus zijn wang, druk mijn lippen tegen zijn mond op het enige vrije stukje naast de slang die eruit steekt. Ik streel huilend de kaalgeschoren plek op zijn hoofd, waar de drains zijn schedel ingaan. Ik laat mijn vinger zacht langs zijn wimpers gaan, omdat ik telkens weer hoop dat zijn oogleden zullen trillen. Ik wil in hem kruipen, zo dicht tegen hem aan liggen dat er zelfs geen lucht meer tussen onze lichamen is. Ik wil samen met mijn grote liefde, mijn maatje for life, in een vacuüm verdwijnen. Met een stem die rauw is van het huilen stuur ik mijn woorden, mijn blijken van liefde en van bereidheid te offeren, mijn bereidheid om los te laten, Pieters oor in. ‘Piep, mijn lief, mijn alles. Je weet dat ik wil dat je bij me blijft. Ik heb er werkelijk al mijn ledematen voor over, het licht in mijn ogen mag doven en ik hoef nooit meer de klank van muziek te horen, als wij maar samen mogen zijn. Er is geen grens aan wat ik er voor overheb om jouw vrouw en de moeder van onze kinderen te mogen zijn. Maar wil jij dat? Mijn lief, jij moet kiezen. Weet dat ik oneindig van je houd en altijd, over iedere grens van leven en dood, licht en donker, van je zal houden. En weet ook dat ik je daarom de vrijheid geef om te gaan. Als jij denkt dat dat beter is, ga dan mijn lief. Steek dan over, laat je lijden los. Laat mij los, laat ons los. Voel je niet door onze liefde geremd om die stap te zetten. Mijn lief, ik smeek je: doe wat nodig is. Blijf als je kunt, en ga als je moet. Ik zal iedere keuze die je maakt respecteren en in liefde accepteren.’
Een week na het ongeluk is Pieter overleden.
Over Josje
Ik ben Josje, 52 jaar, getrouwd met Chris (mijn tweede grote liefde) en moeder van Soleil. Dankzij vele levensuitdagingen heb ik een ongekende kracht gevonden en ben ik nu in de gelukkige positie dat ik mensen kan leren de regie over hun leven in eigen hand te nemen. Ik doe dat door middel van mijn online training Succesvol Wensen. Mijn missie is: hoe meer gelukkige mensen, hoe groter de kans dat we met zijn allen de wereld een stukje mooier maken. Ik ben Josje, en ik ben smoorverliefd op het universum. www.hetwensenmagazijn.nl
Wilt u ook uw verhaal doen?
> Neem contact met ons op.