Het gebeurde op 8 januari 1990. Dat lijkt al heel lang geleden, maar zo’n ongeluk bepaalt wel de rest van je leven! In een bocht op de snelweg (de A9), raakte een vrachtwagen op de andere weghelft de macht over het stuur kwijt en kwam over de vangrail. Daarna kantelde hij op mijn auto.
Ik reed daar toevallig! Mijn weghelft was vrij en ik kon er helemaal niks aan doen! Later bleek, dat de vrachtwagenchauffeur méér dan 15 uur had gereden. Hij was oververmoeid en reageerde verkeerd op de politie, die hij in de verte zag staan bij een lichte kettingbotsing.
De politie zag het dus gebeuren en was snel ter plaatse. De brandweer en ambulance kwamen en ik werd uit het wrak gezaagd, nadat mijn auto onder de vrachtwagen vandaan was gesleept. Ik had een multi-trauma, zoals dat heet. Verbrijzelde knie, arm en enkel. Gebroken kaak, jukbeen en neus. Hersenletsel en kapotte lever.
Dat constateerde men toen ik was overgebracht naar het AMC. Er volgde een operatie van 11 uur. Daarna heeft men mij een maand lang kunstmatig in slaap gehouden om de ergste pijn te bestrijden en het herstel zo goed mogelijk te laten verlopen. Na een maand werd ik wakker op de Intensive Care en ik vroeg mij verbijsterd af, wat er gebeurd was. Gelukkig kon ik me niks meer herinneren van het ongeluk, maar mijn familie was natuurlijk heel erg geschrokken van de melding van de politie, dat ze naar het ziekenhuis moesten komen. Dat ik een ongeluk had gehad en dat er voor mijn leven werd gevreesd!
Mijn kinderen, toen tienermeiden, waren bijna wees geworden, want ik zorgde alleen voor mijn kinderen. Gelukkig hielpen de mensen uit mijn buurt en stelden een schema op, waar die meiden iedere dag konden eten en wie ze die dag naar het ziekenhuis zouden brengen. Zo kwamen ze dus steeds in het ziekenhuis en zagen hun moeder zwaargewond en helemaal verminkt daar liggen. Ik heb in totaal 29 operaties moeten ondergaan.
En de vrachtwagenchauffeur? Die had niks. Hij lag 2 dagen in het VU-ziekenhuis met vage klachten en mocht toen naar huis.
Na een lange ziekenhuis-periode kwam ik terecht in Heliomare, een revalidatiecentrum in Wijk aan Zee. Daar kwam ik aan in een rolstoel. Ik kon niet lopen en verder ging alles ook heel moeilijk vanwege het opgelopen letsel. Ik moest alles opnieuw leren. Ik kreeg 5 therapieën per dag. Een zware tijd, kan ik mij herinneren.
Na 4 maanden mocht ik naar huis om verder te herstellen. In Heliomare had ik weer leren lopen en kon (met veel moeite) voor mijzelf zorgen.
Maar mijn baan was ik kwijt! Ik had een leuke baan in de automatisering en het bedrijf was failliet gegaan gedurende mijn ziekte-periode. Daar zat ik dan. Niemand durfde mij meer aan te nemen na zoveel letsel.
Bij elkaar heeft die hele periode van het ongeluk 2 jaar geduurd. En het wordt nooit meer hetzelfde als vóór het ongeluk. Hoewel ik er goed vanaf ben gekomen, als je mijn letsel vergelijkt met wat andere mensen overhouden aan een soortgelijk ongeval. Want ik kan weer lopen en mijn leven op een normale manier leiden. Natuurlijk heb ik restverschijnselen, maar daar kan ik mee leven. Maar ik heb nooit meer een goede baan gehad, zoals vóór het ongeluk. Ik ben me dus op intensieve manier gaan bezighouden met de Vereniging Verkeersslachtoffers, want ik weet als geen ander, wat het betekent om slachtoffer te worden van een verkeersongeval, dat veroorzaakt wordt door de fout van een ander!
Wilt u ook uw verhaal doen?
> Neem contact met ons op.
