Hij kreeg een taakstraf van 180 uur, ik levenslang!!
Op 23 september 2011 was ik na een avonddienst als wijkverpleegkundige op weg naar huis. Op ongeveer 10 minuten fietsen van huis moest ik wachten voor een rood verkeerslicht. Links van mij stond een auto te wachten ook voor het verkeerslicht. Toen mijn licht groen werd, ben ik op de fiets gestapt. Dan ben ik een stukje kwijt. Ik werd “wakker” toen ik klem onder mijn fiets onder de auto lag en over het asfalt werd geschoven. De automobilist remde niet!
Uiteindelijk is hij wel gestopt, heeft mij verteld dat hij zijn auto achteruit zou rijden en dat hij dan in gesprek wilde, omdat hij een grote fout had gemaakt. Hij reed zijn auto achteruit, ik heb mijn fiets overeind gezet. Toen hij naar me toe kwam rook ik een kegel van hier naar Tokyo!! Getuigen waren er niet, maar gelukkig was ik zelf heel erg helder op dat moment. Het personeel van het naastgelegen restaurant kwam op een gegeven moment naar buiten, omdat ze door hadden dat er wat aan de hand was.
Ik heb allereerst mijn man gebeld met de mededeling dat ik een ongeluk had gehad, naast mijn fiets stond en voorlopig niet thuis zou komen. Mijn man is gekomen en heeft het gesprek gevoerd met de automobilist, die er geen politie bij wilde. Hij zou weglopen als wij de politie zouden bellen. Hij liep ook inderdaad weg, toen de politie werd gebeld. De politie kwam met 2 auto’s; 2 agenten bleven bij mij en 2 agenten zijn op zoek gegaan naar de automobilist. Hij is na ongeveer een half uur gevonden. Hij moest blazen: compleet foute boel!! Hij is meegenomen naar het politiebureau. De agenten wilden voor mij een ambulance bellen, omdat mijn rechtervoet steeds pijnlijker werd en er “een tennisbal” aan de zijkant hing. Dit mochten ze van mij niet doen (eigenwijze verpleegkundige!), maar ik heb wel beloofd naar de SEH te gaan.
Op de SEH werd een gebroken middenvoetsbeentje geconstateerd. Ik kwam met een onderbeengips thuis. Strafrechtelijke afwikkeling: In het proces-verbaal staat bovenstaand verhaal, inclusief dat de veroorzaker van het ongeval weggelopen is. De letselschadezaak is gaan “draaien”, nadat de letselschadeadvocaat de politierapporten had gekregen. Meneer had 10 glazen wijn gedronken op het moment dat hij achter het stuur was gestapt. Na anderhalf jaar is de automobilist voor de 3-voudige kamer verschenen. Samen met mijn man ben ik bij de rechtszaak aanwezig geweest. Ik liep die dag ook binnen op krukken om duidelijk te laten zien, dat ik nog altijd gevolgen van het ongeval ondervond.
Voor aanvang van de zaak heb ik even met de veroorzaker gesproken. Hij wilde nog zijn excuses maken. Ik heb zijn excuses geweigerd, omdat het daar veel te laat voor was. Ik heb een slachtofferverklaring voor laten lezen. Dat ik als slachtoffer niet belangrijk was, bleek uit de opmerking van de rechter “het is vervelend voor u, dat u nog altijd met krukken loopt”. Na deze opmerking was alle aandacht voor de veroorzaker. Hij had vreselijk spijt (ik twijfel daaraan), huilde 3 krokodillentranen en verklaarde weggelopen te zijn om ruzie te voorkomen. De rechter vermeldde een eerdere boete voor rijden onder invloed. Bovendien was meneer in de tijd van de rijontzegging een keer aangehouden terwijl hij achter het stuur zat. Bij de uitspraak bleek de rechtbank gevoelig te zijn voor zijn spijtbetuiging en zijn reden van weglopen werd aanvaard! Straf: 180 uur werkstraf en een rijontzegging van 12 maanden, waarvan 6 voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar.
Daarna volgde er een zeer ingrijpende de civielrechtelijke afwikkeling.
> Lees in het Zwartboek het volledige verhaal.
Ik heb vijf jaar gevochten VOOR NIETS, heb vijf jaar mijn best gedaan om aan het werk te blijven VOOR NIETS. Ik sta compleet met lege handen met een lijf wat minder wil/kan dan voor het ongeval, wat ook behoorlijke financiële consequenties heeft.
Wilt u ook uw verhaal doen?
> Neem contact met ons op.
