4 mei 2021 | Door: Jetty van der Werf | Een waargebeurd verhaal, maar eigenlijk te bizar voor woorden! Ambulancechauffeur Annemiek Valent wordt in de nacht van 21 november 2015 naar een eenzijdig auto-ongeluk gestuurd. Een auto is tegen een boom gebotst. Ze herkent aan het nummerbord de auto van haar ex-man. De chauffeur van de auto, die dodelijk verongelukte, blijkt haar toen 19-jarige zoon te zijn.
Bijna 9 maanden later als ze nog volop in het re-integratietraject zit, op 6 augustus 2016, krijgt ze nog een klap te verwerken. Haar ex-man en vader van haar zoons komt om bij een éénzijdig auto-ongeluk tegen een boom.
Zij beschrijft in dit boek op een openhartige manier wat haar is overkomen, hoe ze zich voelt en hoe ze de moed vindt om door te gaan. Ook lukt het haar met steun van haar omgeving en professionele hulp weer aan het werk te gaan als ambulancechauffeur.
De verhalen van de andere betrokken hulpverleners maken het verhaal van Annemiek compleet.
Ik ben aan het boek begonnen heb ik het in één keer uitgelezen. Het verhaal, hoe absurd het ook is, blijft boeien. Je leest in het boek over:
- een moeder, die na aarzeling nog zoveel mogelijk voor haar oudste, overleden, zoon wil doen.
- een moeder die er voor haar jongste zoon wil zijn.
- een vrouw, die de steun van haar partner niet kan en wil missen.
- een ambulancechauffeur, de na veel vallen en opstaan weer kan werken op haar geliefde ambulance.
- heftig verdriet, woede, hoop en kracht.
- een bijzondere en sterke vrouw.
Ik vind het boek de moeite waard om te lezen.
