8 september 2019 | Een fractie van een seconde kan je leven volledig op zijn kop zetten. Even niet opletten, een verkeerde inschatting maken of overmoedig zijn, kan rampzalige gevolgen hebben. Zeker in het verkeer, waar een fout onverbiddelijk wordt afgestraft en (mede)weggebruikers dat met de dood of ernstige verwondingen moeten bekopen. Nelly Vollebregt geeft een interview aan De Telegraaf.
Door GIJSBERT TERMAAT
„Je zit dan met je handen in het haar en weet niet waar je het moet zoeken”, zegt voorzitter Nelly Vollebregt van de Vereniging Verkeersslachtoffers (VVS). „Je kunt vaak niet meer functioneren zoals je altijd deed. Maar ook mentaal en financieel kan een ongeluk gevolgen hebben waar je nooit bij hebt stilgestaan. Pas als het je overkomt, weet je wat een ramp een ongeval is. Het is niet alleen de fysieke klap die je krijgt, ook de nasleep maakt je moedeloos. Want als slachtoffer word je soms door instanties behandeld als dader…”
„Je zit dan met je handen in het haar en weet niet waar je het moet zoeken”, zegt voorzitter Nelly Vollebregt van de Vereniging Verkeersslachtoffers (VVS). „Je kunt vaak niet meer functioneren zoals je altijd deed. Maar ook mentaal en financieel kan een ongeluk gevolgen hebben waar je nooit bij hebt stilgestaan. Pas als het je overkomt, weet je wat een ramp een ongeval is. Het is niet alleen de fysieke klap die je krijgt, ook de nasleep maakt je moedeloos. Want als slachtoffer word je soms door instanties behandeld als dader...”
Schade en schande
Nelly Vollebregt weet waar ze over praat. Ze is zelf door schade en schande wijs geworden in het woud van schade- en ziektekostenverzekeraars, Openbaar Ministerie, advocaten en gemeenten. „Nu ik de boel zelf redelijk op de rails heb staan, zet ik me – samen met tientallen vrijwilligers – in voor anderen die wellicht niet zo mondig zijn. Want als je jezelf ’blind’ overlevert aan de instanties is het opletten geblazen. Uit ervaring weet ik dat de zogenaamde belangenbehartigers niet altijd voor jouw rechten opkomen...”
Op 27 augustus 2012 werd de toen 60-jarige succesvolle makelaar tijdens een ogenschijnlijk vrolijk tochtje op haar racefiets geschept door een 19-jarige automobilist. „De jongen was bezig om muziek op zijn telefoon te zoeken en even vergeten dat er meer verkeersdeelnemers zijn. Ik werd frontaal geraakt en klapte via de motorkap en het dak op de weg. Ik had zo ongeveer alles gebroken, had inwendige bloedingen en raakte in coma.”
Bouten, pinnen en schroeven waren nodig om de ledematen van Nelly Vollebregt bij elkaar te houden. „Ik ben de artsen dankbaar voor wat ze hebben gedaan, maar lopen kan ik niet meer. De rest van mijn leven moet ik in een rolstoel doorbrengen. Door het wangedrag van een verkeersvandaal. Mijn beroep kan ik niet meer uitoefenen, want als makelaar moet je soms een kruipruimte in en een zolder op om een huis te laten zien. Met een rolstoel gaat dat niet.”
Lotgenoten
„Natuurlijk is het vreselijk als je leven verwoest wordt. Je niet meer kunt doen wat je het liefste doet. Maar achteraf mag ik blij zijn dat ik nog leef en me nu in kan zetten voor lotgenoten. Want onze vereniging doet veel werk voor nabestaanden en slachtoffers van ernstige verkeersongevallen. En dat is helaas meer dan ooit nodig”, zegt Vollebregt aan de eettafel in haar verbouwde boerderij.
„Dat is ook zoiets”, maakt ze zich ineens kwaad. „Ik was nog midden in mijn revalidatie toen er iemand van de dienst Wmo langskwam. Die zag mijn woning en vroeg doodleuk hoe ik er over dacht te gaan verhuizen. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik weet nog dat ik zei ’als u de deur verlaat, wil ik alleen nog uw hielen zien en nooit meer uw tenen’. Dat bedoel ik; je leven wordt afgepakt door een noodlottig ongeval en daarna proberen instanties je leven nog ongelukkiger te maken door niet mee te denken. Uiteindelijk heb ik een lift in mijn huis laten maken en de boel dusdanig aangepast dat ik hier weer gelukkig ben.”
Het zijn van die zaken die de ervaringsdeskundigen van de VVS op de agenda zetten. „Wij vechten voor de rechten van slachtoffers. En dat doen we op het hoogste niveau tot in Den Haag bij de ministers aan toe. Het is toch te gek voor woorden dat bijvoorbeeld daders van een ongeval wel een proces verbaal mogen inzien en slachtoffers niet. Vanwege de privacy. Wat een onzin”, briest Vollebregt. „Alsof de privacy van slachtoffers niet geldt. Eigenlijk is het schandalig dat de VVS nodig is in een welvarend land als het onze. Je denkt dat hier alles keurig netjes geregeld is. Nou niet dus, maar daar kom je pas achter als je in de ellende zit...”
Inmiddels is de VVS een erkend gesprekspartner van de overheid en de verzekeringswereld. En ijvert de vereniging voor verbetering van de (na)zorg en de procedures voor de afwikkeling van letselschade. „Vanzelfsprekend maken we ons sterk voor het verder terugdringen van het aantal doden en de inmiddels jaarlijks 22.000 ernstig gewonden in het verkeer door bij bestuurders en politiek aan te dringen op stringentere handhaving en verkeersmaatregelen. Gezien de jaarlijkse kosten, door de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid geschat op €14 miljard euro per jaar, verdienen de kosten hiervan zich heel snel terug.”
Stijging
„Het is wrang te moeten constateren dat het slecht gaat. Want ondanks alle goede bedoelingen en campagnes, is het aantal dodelijke slachtoffers in het verkeer weer fors gestegen van 613 in 2017 naar liefst 678 vorig jaar”, zegt Vollebregt. „De impact ervan werd pas duidelijk tijdens onze recente jaarlijkse herdenking toen er 613 lege stoelen op het Wilhelminaplein in Leeuwarden in de vorm van de kaart van Nederland stonden. Allemaal van mensen die in 2017 hun leven lieten bij een verkeersongeval.”
Het merendeel van de ongevallen ontstaat door alcohol, appen, drugs en (te) hard rijden, waarbij medeweggebruikers het slachtoffer worden. Vollebregt: „Dat onverantwoorde gedrag moet onbarmhartig hard worden aangepakt. Ook daar strijden wij als vereniging voor. ”
„Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben dat de puzzelactie van De Telegraaf dit jaar ten goede komt aan onze vereniging. Wij moeten het puur van giften hebben. En het moment had niet beter kunnen vallen, nu het aantal doden en gewonden nog altijd stijgt”, besluit Vollebregt somber. „Ik had liever bedankt voor de eer, want dat had betekent dat het veilig is op de weg. Maar ik kan nu alleen maar waarschuwen voor de gevaren die nog altijd op de loer liggen en met het geld dat straks bij elkaar wordt gepuzzeld, voorkomen dat er meer slachtoffers vallen en dat de Vereniging Verkeersslachtoffers er is voor wie hulp nodig heeft na een noodlottig ongeval.”
Naast het brengen van dagelijks nieuws maakt De Telegraaf zich vanaf het begin van zijn bestaan ook sterk voor maatschappelijke problemen. Dat resulteerde in 1961 in de TelePuzzel. Die is nu, 58 jaar (!) later, nog altijd springlevend. Vanaf vandaag schiet het nieuwe TelePuzzel-seizoen weer uit de startblokken (magazine Vrij, pagina 78), dertien zaterdagen. De opbrengst van deze puzzelronde gaat naar de Vereniging Verkeersslachtoffers.
