18 april 2019 | Ieder jaar een “Appendix” uit, waarin de ontwikkelingen van het voorgaande jaar worden gerapporteerd. In januari 2017 is de versie van 2016 uitgebracht, in januari 2018 die van 2017 en in nu is ook de versie van 2018 verschenen.
In december 2015 hebben wij ons “Zwartboek” aan de Tweede Kamer der Staten Generaal aangeboden met daarin een weinig rooskleurig beeld van de wijze waarop slachtoffers van aanrijdingen in het verkeer worden behandeld en hoe de samenleving reageert op de verkeers-onveiligheid. Wij hebben toen gezegd dat het een “levend” document zou worden en daartoe brengen wij ieder jaar een “Appendix” uit, waarin de ontwikkelingen van het voorgaande jaar worden gerapporteerd. In januari 2017 is de versie van 2016 uitgebracht, in januari 2018 die van 2017 en voor U ligt de versie 2018. Helaas is er, ook dit jaar, weinig positiefs te melden.
De wettelijke positie van slachtoffers is onveranderd (en daardoor uitermate beroerd) gebleven en er zijn evenmin initiatieven om hierin op termijn verbetering in te brengen. Ook blijven de aantallen (zowel dodelijke als gewonde) slachtoffers en de gerelateerde kosten stijgen, waardoor wij nu al durven te stellen dat de -naar onze mening toch al weinig ambitieuze- doelstellingen voor 2020, die in 2008 zijn geformuleerd, niet meer gehaald gaan worden. Onbegrijpelijk, temeer daar deze met beschikbare technologie wèl haalbaar geweest zouden zijn.
Wij zijn van mening dat de belangrijkste oorzaak de onwil van de politiek is om hier echt serieus werk van te maken, onwil die ook nog eens strijdig is met de verplichtingen, verankerd in onze Grondwet. Wederom melden wij dat wij de oorzaak en achtergronden van deze onwil in het geheel niet kunnen begrijpen gezien de enorme omvang in zowel menselijk leed als financiële gevolgen voor slachtoffers en samenleving. Het kàn en het moet veel beter, maar klaarblijkelijk vinden politiek en samenleving andere zaken zoveel belangrijker dat we de continue ramp op de Nederlandse wegen maar moeten accepteren. Welke zaken dit zijn blijft voor ons een volstrekt raadsel, de slachtoffers en nabestaanden betalen de rekening. Oftewel: de mobiliteit wordt duur betaald.
Het is diep triest te moeten constateren dat het de politiek heel duidelijk aan de wil ontbreekt om de slachtoffer-vijandige wetgeving te veranderen. Wij betreuren dit ten zeerste, ook al omdat er geen enkele toelichting wordt gegeven die verklaart of toelicht waarom de huidige wetgeving zo slachtoffer-vijandig zou moeten zijn. Realiseren de politici wel wat de gevolgen voor slachtoffers en nabestaanden zijn? Wij hebben de indruk dat hen dit volstrekt koud laat.
Op het gebied van de verkeersonveiligheid worden er eindelijk eens wat stappen gezet om deze te verminderen, maar vooralsnog zijn dit alleen nog maar goede voornemens. Wat hiervan in de praktijk terecht zal komen moet afgewacht worden, maar de twee grote Achilleshielen zijn financiering en handhaving. Naar onze mening is het op zo kort mogelijke termijn verplicht invoeren van (bestaande!) technologie cruciaal om de trend van aantallen slachtoffers en schade om te buigen en we begrijpen de onwil van de politiek hieromtrent ook al niet. De belangen van de automobielindustrie dienen ondergeschikt te zijn aan die van de samenleving, maar dat lijkt niet het geval.
De bijdrage van het wegtransport aan de uitstoot van vervuilende stoffen is significant, maar kan al snel flink worden teruggebracht door het nemen van enige eenvoudige maatregelen, zoals het verlagen van de maximumsnelheden op de snelwegen en het handhaven van de maximumsnelheden op alle wegen. Geschat wordt dat dit een vermindering van 25% oplevert voor de uitstoot van CO2, NOx en fijnstof. En het grote voordeel voor de burger is dat dit geen geld kost, maar juist oplevert! Als bijkomend voordeel voor de samenleving zal een flinke daling van het aantal aanrijdingen zijn, gekoppeld aan een vermindering van de ernst van de gevolgen ervan, dus minder slachtoffers en minder schade. Deze win-win-win situatie ligt voor het grijpen! Hier is dus sprake van laaghangend fruit.
Het is onwaarschijnlijk dat de hele transportsector in Nederland op relatief korte termijn overschakelt op elektrisch rijden. De hieraan verbonden problemen worden veelal flink onderschat. Of het energieverbruik (het hele plaatje in ogenschouw nemend) zoveel minder zal zijn dan met een hybride concept, staat nog maar te bezien. En de zelfrijdende auto is voorlopig meer een ‘fata morgana’ dan realiteit, waarbij zaken als privacy en hacken nog nauwelijks aangestipt zijn. Het is derhalve onverstandig om bestaande technologie te negeren en alle kaarten op de zelfrijdende auto zetten om de verkeersonveiligheid te verminderen. Ook de SWOV verwacht dat het nog tientallen jaren gaat duren alvorens we die fase bereiken.
“Advanced Driver Assistance Systems” kunnen behulpzaam zijn om de verkeersonveiligheid te verminderen, maar dragen ook risico’s in zich. Meer openheid, transparantie bij het ontwikkelen, standaardisatie (van namen, afkortingen en functionaliteit) is cruciaal voor de effectiviteit ervan. Daarnaast pleiten wij voor het ontwikkelen (voor zover nog nodig) en verplicht invoeren van “Advanced Driver Verification Systems”, die toezien of de bestuurder wel gemachtigd en in staat is om het betreffende motorvoertuig te besturen. Dat is -zeker voor de kortere termijn- veel effectiever en zou tevens de Politie van een gedeelte van de handhavingstaak ontlasten.
> Download het volledie Zwartboek Appendix 2018
> Hier vindt u meer informatie over het ZWARTBOEK.
STEUN ONS!
Hoe meer mensen ons steunen, hoe meer we kunnen bereiken en veranderen. Samen staan we sterker! Word daarom lid of doe een donatie. Like ook onze Facebookpagina, zodat we ook online onze stem kunnen laten horen. Want hoe meer mensen we bereiken, hoe groter het effect. Samen kunnen we het verschil maken.
